قوله تعالى یا أیها الذین آمنوا اى ایشان که بگرویدند، لا تتخذوا الْیهود و النصارى‏ أوْلیاء جهودان و ترسایان را بدوستان مدارید،، بعْضهمْ أوْلیاء بعْض ایشان دوستان یکدیگرند، و منْ یتولهمْ منْکمْ و هر که ایشان را همدل دارد، و بدوستى گیرد از شما، فإنه منْهمْ وى از ایشانست.

إن الله لا یهْدی الْقوْم الظالمین (۵۱) که الله راه نماى نیست آن کس را که کافر است.

فترى الذین فی قلوبهمْ مرض مى‏بینى منافقان را که در دل بیمارى دارند، یسارعون فیهمْ در صحبت جهودان میشتابند، یقولون نخْشى‏ میگویند میترسیم، أنْ تصیبنا دائرة که مگر روزى بما دائره‏اى رسد، فعسى الله أنْ یأْتی بالْفتْح مگر که الله فتح آرد گشادکار، أوْ أمْر منْ عنْده یا کارى از نزدیک خویش، فیصْبحوا على‏ ما أسروا فی أنْفسهمْ منافقان در آنچه پنهان میداشتند در نفس خویش، نادمین (۵۲) پشیمانان گشتند.

و یقول الذین آمنوا و مومنان میگفتند: أ هولاء الذین أقْسموا بالله اینان آنند که سوگند میخوردند بخدا، جهْد أیْمانهمْ بهر سوگند که دانستند و خواستند و توانستند، إنهمْ لمعکمْ که ایشان با شمااند، حبطتْ أعْمالهمْ باطل شد کردارهاى ایشان فأصْبحوا خاسرین (۵۳) و زیان‏کارانند.

یا أیها الذین آمنوا اى ایشان که بگرویدند، منْ یرْتد منْکمْ عنْ دینه هر که از شما برگردد از دین خویش، فسوْف یأْتی الله بقوْم آرى الله قومى آرد، یحبهمْ که خداى ایشان را دوست دارد، و یحبونه و ایشان الله را دوست دارند، أذلة على الْموْمنین مومنان را نرم جانب و خوش باشند، أعزة على الْکافرین بر کافران سخت و بزور و نابخشاینده، یجاهدون فی سبیل الله بازمیکوشند از بهر خدا، و لا یخافون لوْمة لائم و نترسند از زبان زدن ملامت کنندگان، ذلک فضْل الله آن فضل خداوند است، یوْتیه منْ یشاء آن را دهد که خود خواهد، و الله واسع علیم (۵۴) و الله فراخ توان است دانا.

إنما ولیکم الله و رسوله خداوند و کارساز و یار شما و همدم شما الله است و رسول وى، و الذین آمنوا و پس مومنان، الذین یقیمون الصلاة آنان.

که نماز بپاى میدارند، و یوْتون الزکاة و زکاة مال میدهند، و همْ راکعون (۵۵)، و ایشان پشت خم دادگان.

و منْ یتول الله و رسوله و هر که خود را خداى گزیند و رسول وى و الذین آمنوا و ایشان که گرویده‏اند، فإن حزْب الله هم الْغالبون سپاه خدااند که غالبان ایشان‏اند.